Een groot doel in mijn carrière is bereikt, hierna mag ik mezelf een Olympiër noemen!

Weer thuis in Noorwegen heb ik wat tijd gehad om na te denken over de ervaringen en gebeurtenissen van de afgelopen weken. Het valt niet te ontkennen dat de Olympische Spelen sportief voor mij een grote tegenslag werden. Fysiek had ik redelijk goed getroffen met mijn vorm, maar op de schietstand klopte het niet.
Niet kunnen realiseren waar ik goed in ben, en zeker op de Olympische Spelen, is een van de moeilijkste dingen die ik als atleet heb meegemaakt. Wetende wat ik kan en wat ik eerder dit seizoen heb bereikt, is dat echt een zure appel om in te bijten.
Maar gedane zaken nemen geen keer, en ik kan niets anders doen dan een grote dosis lering meepakken van wat ik heb meegemaakt.

Na mijn laatste wedstrijd had ik een paar dagen de tijd om de olympische sfeer nog beter te beleven. Virtuele spelletjes spelen, een voet op de chinese muur zetten, de harde langlaufloipes testen en de jongens steunen tijdens hun estafette waren enkele van de dingen waar ik tijd voor had. En dan een lange dag reizen vooraleer ik me weer eens in de zetel van ons apartement in Lillehammer kon werpen. Na 3 maanden onderweg - oost, west, thuis best