Ineens is het grote doel van het seizoen, het wereldkampioenschap, voorbij. Het waren twee erg leuke weken vol met een goede sfeer in het Belgische team, actievolle en harde wedstrijden, mijn fantastische familie die me kwam toejuichen, en een ongelooflijke ambiance langs de piste. Het duitse publiek weet ons atleten zeker aan te moedigen!
Week twee van het WK was, sportief gezien, geen goede ervaring voor mij. In de individuele wedstrijd voelde ik meteen dat mijn lichaam niet reageerde zoals ik wilde toen ik voor het eerst de Birxsteig, de steilste heuvel van de piste, op ging skien. Maar wetende dat het schieten veel invloed heeft op het resultaat, probeerde ik de pijn opzij te schuiven en me op het schieten concentreren. Helaas miste ik drie schoten in de eerste staande schietbeurt en wist dat mijn hoop op een goed resultaat toen voorbij was. Ik was erg onrustig in de staande positie, iets wat ik vrij vaak meemaak als ik mij fysiek niet zo goed voel. Dus de race werd de laatste drie ronden een gevecht met mijn gedachten, ik ben nog nooit zo dicht bij het niet finishen van een race geweest als op dit moment. Maar ik heb nog nooit een race opgegeven en ik was te koppig om het op de wereldkampioenschappen te doen, dus heb ik rustig doorgezet tot aan de finish. Ik hoefde niet lang te treuren over het resultaat, want de volgende dag was er weer een nieuwe wedstrijd, de single mix estafette.
Single mix is een zeer snelle discipline, zowel in de piste als op de schietbaan. En dat voelde ik absoluut, vooral omdat al het publiek een stemming creëerde die ervoor zorgde dat het adrenalineniveau maximaal was. Gelukkig voelde mijn lichaam een beetje beter aan dan de dag ervoor. Op de schietbaan heb ik slechts drie reserveschoten gebruikt, iets waar ik best tevreden mee ben, aangezien ik probeerde offensiever te zijn en mijn schietsnelheid heb opgedreven. Omdat de ronden zo kort zijn in de single mix estafette, maakt de schiettijd een groter deel uit van de totale wedstrijdtijd en wordt je echt gedwongen om op de baan in de aanvalsmodus te gaan. Ik slaagde erin om mijn laatste schietbeurt in 20 seconden af te maken, wat een van mijn snelste ooit in competitie is - het is echt een goed gevoel om dat ook tijdens een wedstrijd klaar te spelen en niet alleen tijdens de training. Mijn teamgenoot Florent had minder geluk op de schietbaan en moest de strafronde bezoeken - uiteindelijk eindigden we als 17e.
En daarmee was het tijd om afscheid te nemen van Oberhof, want het WK was voor mij voorbij. Natuurlijk teleurgesteld dat ik me niet kon kwalificeren voor de massastart, maar als ik bedenk hoe mijn vorm tijdens corona slechts een paar weken eerder was, kan ik niet te streng voor mezelf zijn. Ik moet me nu opnieuw concentreren, mijn lichaam tijd geven om verder te herstellen en me klaarmaken voor het laatste trimester van het WB-seizoen!
