Een bewogen seizoen is weer ten einde, het is tijd voor een samenvatting.
Na een zeer goede training in het voorjaar, de zomer en het najaar, voelde ik me goed voorbereid voor het begin van het seizoen. Toegegeven, ik werd verkouden vlak voor de "sesongstart" in Sjusjøen, en heb dus maar één wedstrijd meegedaan om mijn lichaam voorzichtig op te bouwen voor de opening van de Wereldbeker. Ik eindigde derde in Sjusjøen, wat alle verwachtingen overtrof en me de bevestiging gaf dat de voorbereidingen van dit jaar goed geweest waren.
De eerste race in de World Cup was de individuele proef in Kontiolahti en hier slaagde ik erin om 20 treffers te schieten en daarmee was mijn eerste top 10 resultaat een feit! Een groot doel dit seizoen, en het was erg leuk om dit al zo vroeg in het seizoen te kunnen bereiken. In de volgende wereldbekerronde in Hochfilzen heb ik met een 15e plaats (en weinig tijdsverschil naar de top toe) mijn tot nu toe beste sprintresultaat behaald. Ook hier voelde ik dat de vorm een stuk beter werd en ik had hoge verwachtingen voor de achtervolging. Helaas brak ik bij het eerste staande schieten en was natuurlijk erg teleurgesteld. Aan de andere kant is het nog niet vaak voorgekomen dat ik tijdens een achtervolging zo ver naar rechts mocht staan op de schietbaan. Onbewust voelde ik waarschijnlijk de druk.. Het laatste weekend voor kerst in Le Grand Bornand bood op zeer moeilijke condities in de loipes. Jammer genoeg kon ik die niet goed genoeg aan waardoor ik pas eerste reserve was voor de massastart. Niemand koos ervoor om te passen, dus helaas geen massastart voor mij. Kleine marges..
Tijdens de kerstvakantie heb ik eerst lekker kunnen uitrusten bij mijn grootouders in België voordat ik naar Lillehammer ging om een goede trainingsperiode in te lassen.
In het nieuwe jaar begon de wereldbeker weer in het Sloveense Pokljuka. Zoals verwacht na veel trainen aan het einde van de kerstvakantie, was ik nog niet in mijn beste vorm. Die verbeterde geleidelijk aan, wedstrijd na wedstrijd, wat betekende dat ik hoge verwachtingen had voor de resterende wereldbeker-rondes voor het WK. Helaas werd ik kort na aankomst in Ruhpolding ziek en testte ik positief voor covid-19. Dat was een bittere pil om te slikken en ik was een aantal weken zeer onzeker of mijn lichaam dit seizoen wel weer in zijn oude goede vorm zou kunnen geraken.
Ik probeerde me te concentreren op de dingen waar ik iets aan kon doen en opende het WK in Oberhof boven verwachting. De 21e plaats in de sprint was mijn beste positie dit kampioenschap en ik ben erg trots op die prestatie. Tijdens het kampioenschap voelde ik al snel dat mijn lichaam zowel tijdens als na de wedstrijden niet normaal reageerde, dus de laatste races waren zwaar, zowel fysiek als mentaal. Maar al met al was ik gewoon blij dat ik weer terug aan de startstreep stond.
Na een kort intermezzo thuis, om de batterijen nog eens zo goed mogelijk op te laden, was het tijd voor het laatste trimester van het seizoen. In Nove Mesto was mijn lichaam nog onherkenbaar en na overleg met de coach hebben we besloten om aan het eind van het seizoen een andere training uit te proberen om te kijken of dit een positief effect zou kunnen hebben op de vorm.Dit was het geval en op de laatste sprint in Holmenkollen had ik eindelijk het gevoel dat ik mijn lichaam weer voor een langere periode kon pushen. En dat gevoel hield aan toen ik een week later ook aan het Noorse kampioenschap in Alta deelnam. Maar dan is het bij biatlon af en toe zo dat wanneer het fysieke deel begint te beteren, het schieten het laat afweten. De resultaten waren dus niet optimaal. Maar ik ga in ieder geval het gevoel van een groeiende fysieke vorm met me meenemen naar de tussenseizoen pause in april.
