Nieuw jaar, nieuwe kansen, nietwaar? Het nieuwe jaar werd in Oberhof ingehuldigd, vermits ik na de Biatlon Team Challenge in Schalke meteen hierheen gereisd ben. Schalke was een ervaring die ik nooit zal vergeten. Hoe vaak in je leven heb je de kans om te concurreren in een vol voetbalstadion? Showwedstrijden zijn een heel leuk concept.

Nu zit het eerste wedstrijdweekend van 2024 erop en momenteel ben ik onderweg naar Ruhpolding, waar de volgende wereldbeker ronde zal plaatsvinden.

Ik eindigde als 22e in de sprint en 26e in de achtervolging in Oberhof. Mijn fysieke conditie was erg goed, vooral tijdens de achtervolging, maar op de schietbaan kon ik het momentum niet helemaal vinden. Ik zal tegen de volgende races stevig met mijn geweer moeten werken.. Over het algemeen ben ik best tevreden over het weekend. De pistes in Oberhof zijn niet van mijn favorieten, dus dit is een van de beste weekends die ik hier heb afgeleverd. Veelbelovend voor de komende weken, want Ruhpolding en Anterselva hebben pistes die mij nog beter zouden moeten liggen.

Ook is het fijn om een bevestiging te krijgen dat de training die ik in de kerstvakantie hebt gedaan goed is geweest.

De kerstvakantie heb ik doorgebracht in Livigno met mijn vriend, broers en ouders. Om te testen hoe een verblijf in de hoogte tussen de wedstrijden kan uitslaan. Tot nu toe lijkt het erop dat dit positief is uitgepakt.

Terug in Lillehammer na 5 en een halve week op tournee! Ik begon de "zomervakantie" dit jaar met een succesvolle hoogtestage in Bessans. De eerste tien dagen waren we op kamp met het nationale team, daarna bleven de meeste atleten nog een paar dagen extra om hun verblijf op grote hoogte te verlengen, en de laatste week stond ik er alleen voor. In totaal verbleef ik 25 dagen op hoogtestage. Het was heel leerzaam om te zien hoe mijn lichaam reageerde op het trainen in de hoogte. Ik heb ervaren hoe belangrijk het is om rustig te trainen en gevoel en pols te controleren met lactaatmetingen. Het duurde ongeveer een week om te acclimatiseren aan de hoogte, dat kon ik zien aan het feit dat mijn rustpols en hartslag tijdens de training normaliseerden, aan HRV-metingen (heart rate variability), en dat ik me "fris" voelde in het dagelijks leven. Dan zouden we ook meer zoals normaal kunnen trainen en met zwaardere sessies kunnen beginnen. Bessans ligt naast de hoogste geasfalteerde bergpas van de Alpen, de Col de l'Iseran (2770 m). We hebben daar veel tochten gemaakt, zowel op rolski's als op de fiets, met lage en hoge intensiteit, perfect om aan een van mijn zwakke punten te werken, de 2-1-kort schaatstechniek, ook wel leidende arm techniek of bergstap genoemd.

Na 25 dagen in Bessans bracht ik 5 dagen in het prachtige Les Contamines-Montjoie door om te her- acclimatiseren vooraleer aan een nieuw trainingskamp te beginnen en deel te nemen aan het belgisch kampioenschap.

We begonnen het kamp in Elsenborn met het belgisch kampioenschap dat bestond uit twee dagen met wedstrijden, sprint op zaterdag gevolgd door massastart op zondag. Het Franse B-team deed ook mee en zorgde voor een felle strijd tot aan de finish. Dit was de eerste test dit jaar om alle elementen, die we de hele zomer ingeoefend hadden, samen te voegen, en voor mij waren er veel positieve antwoorden. Uiteindelijk nam ik de overwinning mee naar huis en werd ik belgisch kampioen. Ruim een ​​week waren we in Elsenborn voordat het tijd was om huiswaarts te keren en de batterijen op te laden voor de laatste trainingsperiode van dit seizoen!

Al snel naderen we midden juli en het trainingsseizoen is in volle gang. Een grote verandering dit seizoen is dat het Belgische team gedurende het hele trainingsjaar veel meer trainingskampen aanbiedt, wat zal helpen om de teamgeest op te bouwen en een samenhangende trainingsfilosofie te creëren vanaf de basistraining tot aan het wedstrijdseizoen! We werken hard aan de opbouw van het damesteam en het doel is om in 2026 deel te nemen aan de Olympische estafette in Anterselva. Hopelijk kunnen we dit komende seizoen al eens deelnemen aan een estafette in de wereldbeker, zou een stap in de juiste richting zijn. Ik ben erg opgetogen om mee te mogen bouwen aan iets nieuws, en ik ben de belgische federatie dankbaar voor de kans die mij en de andere vrouwen in het team ten deel valt om iets klaar te spelen dat nog nooit eerder bereikt is in ons land.

We hebben al twee trainingskampen achter de rug, één in België en één in Frankrijk, wat ook de bestemming is voor ons volgende kamp deze maand. Deze keer gaan we naar Bessans, Frankrijk, voor het eerste hoogtekamp van het jaar. Dit seizoen ga ik hoogtetraining opnemen in mijn plan en blijf ik drie weken in Bessans. Ik kijk er naar uit om me aan te passen aan de hoge ijle lucht en om het harde werk te doen dat nodig is de komende maanden!

Een bewogen seizoen is weer ten einde, het is tijd voor een samenvatting.

Na een zeer goede training in het voorjaar, de zomer en het najaar, voelde ik me goed voorbereid voor het begin van het seizoen. Toegegeven, ik werd verkouden vlak voor de "sesongstart" in Sjusjøen, en heb dus maar één wedstrijd meegedaan om mijn lichaam voorzichtig op te bouwen voor de opening van de Wereldbeker. Ik eindigde derde in Sjusjøen, wat alle verwachtingen overtrof en me de bevestiging gaf dat de voorbereidingen van dit jaar goed geweest waren.

De eerste race in de World Cup was de individuele proef in Kontiolahti en hier slaagde ik erin om 20 treffers te schieten en daarmee was mijn eerste top 10 resultaat een feit! Een groot doel dit seizoen, en het was erg leuk om dit al zo vroeg in het seizoen te kunnen bereiken. In de volgende wereldbekerronde in Hochfilzen heb ik met een 15e plaats (en weinig tijdsverschil naar de top toe) mijn tot nu toe beste sprintresultaat behaald. Ook hier voelde ik dat de vorm een ​​stuk beter werd en ik had hoge verwachtingen voor de achtervolging. Helaas brak ik bij het eerste staande schieten en was natuurlijk erg teleurgesteld. Aan de andere kant is het nog niet vaak voorgekomen dat ik tijdens een achtervolging zo ver naar rechts mocht staan op de schietbaan. Onbewust voelde ik waarschijnlijk de druk.. Het laatste weekend voor kerst in Le Grand Bornand bood op zeer moeilijke condities in de loipes. Jammer genoeg kon ik die niet goed genoeg aan waardoor ik pas eerste reserve was voor de massastart. Niemand koos ervoor om te passen, dus helaas geen massastart voor mij. Kleine marges..

Tijdens de kerstvakantie heb ik eerst lekker kunnen uitrusten bij mijn grootouders in België voordat ik naar Lillehammer ging om een ​​goede trainingsperiode in te lassen.

In het nieuwe jaar begon de wereldbeker weer in het Sloveense Pokljuka. Zoals verwacht na veel trainen aan het einde van de kerstvakantie, was ik nog niet in mijn beste vorm. Die verbeterde geleidelijk aan, wedstrijd na wedstrijd, wat betekende dat ik hoge verwachtingen had voor de resterende wereldbeker-rondes voor het WK. Helaas werd ik kort na aankomst in Ruhpolding ziek en testte ik positief voor covid-19. Dat was een bittere pil om te slikken en ik was een aantal weken zeer onzeker of mijn lichaam dit seizoen wel weer in zijn oude goede vorm zou kunnen geraken.

Ik probeerde me te concentreren op de dingen waar ik iets aan kon doen en opende het WK in Oberhof boven verwachting. De 21e plaats in de sprint was mijn beste positie dit kampioenschap en ik ben erg trots op die prestatie. Tijdens het kampioenschap voelde ik al snel dat mijn lichaam zowel tijdens als na de wedstrijden niet normaal reageerde, dus de laatste races waren zwaar, zowel fysiek als mentaal. Maar al met al was ik gewoon blij dat ik weer terug aan de startstreep stond.

Na een kort intermezzo thuis, om de batterijen nog eens zo goed mogelijk op te laden, was het tijd voor het laatste trimester van het seizoen. In Nove Mesto was mijn lichaam nog onherkenbaar en na overleg met de coach hebben we besloten om aan het eind van het seizoen een andere training uit te proberen om te kijken of dit een positief effect zou kunnen hebben op de vorm.Dit was het geval en op de laatste sprint in Holmenkollen had ik eindelijk het gevoel dat ik mijn lichaam weer voor een langere periode kon pushen. En dat gevoel hield aan toen ik een week later ook aan het Noorse kampioenschap in Alta deelnam. Maar dan is het bij biatlon af en toe zo dat wanneer het fysieke deel begint te beteren, het schieten het laat afweten. De resultaten waren dus niet optimaal. Maar ik ga in ieder geval het gevoel van een groeiende fysieke vorm met me meenemen naar de tussenseizoen pause in april.

Ineens is het grote doel van het seizoen, het wereldkampioenschap, voorbij. Het waren twee erg leuke weken vol met een goede sfeer in het Belgische team, actievolle en harde wedstrijden, mijn fantastische familie die me kwam toejuichen, en een ongelooflijke ambiance langs de piste. Het duitse publiek weet ons atleten zeker aan te moedigen!

Week twee van het WK was, sportief gezien, geen goede ervaring voor mij. In de individuele wedstrijd voelde ik meteen dat mijn lichaam niet reageerde zoals ik wilde toen ik voor het eerst de Birxsteig, de steilste heuvel van de piste, op ging skien. Maar wetende dat het schieten veel invloed heeft op het resultaat, probeerde ik de pijn opzij te schuiven en me op het schieten concentreren. Helaas miste ik drie schoten in de eerste staande schietbeurt en wist dat mijn hoop op een goed resultaat toen voorbij was. Ik was erg onrustig in de staande positie, iets wat ik vrij vaak meemaak als ik mij fysiek niet zo goed voel. Dus de race werd de laatste drie ronden een gevecht met mijn gedachten, ik ben nog nooit zo dicht bij het niet finishen van een race geweest als op dit moment. Maar ik heb nog nooit een race opgegeven en ik was te koppig om het op de wereldkampioenschappen te doen, dus heb ik rustig doorgezet tot aan de finish. Ik hoefde niet lang te treuren over het resultaat, want de volgende dag was er weer een nieuwe wedstrijd, de single mix estafette.

Single mix is ​​een zeer snelle discipline, zowel in de piste als op de schietbaan. En dat voelde ik absoluut, vooral omdat al het publiek een stemming creëerde die ervoor zorgde dat het adrenalineniveau maximaal was. Gelukkig voelde mijn lichaam een ​​beetje beter aan dan de dag ervoor. Op de schietbaan heb ik slechts drie reserveschoten gebruikt, iets waar ik best tevreden mee ben, aangezien ik probeerde offensiever te zijn en mijn schietsnelheid heb opgedreven. Omdat de ronden zo kort zijn in de single mix estafette, maakt de schiettijd een groter deel uit van de totale wedstrijdtijd en wordt je echt gedwongen om op de baan in de aanvalsmodus te gaan. Ik slaagde erin om mijn laatste schietbeurt in 20 seconden af te maken, wat een van mijn snelste ooit in competitie is - het is echt een goed gevoel om dat ook tijdens een wedstrijd klaar te spelen en niet alleen tijdens de training. Mijn teamgenoot Florent had minder geluk op de schietbaan en moest de strafronde bezoeken - uiteindelijk eindigden we als 17e.

En daarmee was het tijd om afscheid te nemen van Oberhof, want het WK was voor mij voorbij. Natuurlijk teleurgesteld dat ik me niet kon kwalificeren voor de massastart, maar als ik bedenk hoe mijn vorm tijdens corona slechts een paar weken eerder was, kan ik niet te streng voor mezelf zijn. Ik moet me nu opnieuw concentreren, mijn lichaam tijd geven om verder te herstellen en me klaarmaken voor het laatste trimester van het WB-seizoen!

14e, 21e en 35e plaats zijn de resultaten van de eerste week van het wereldkampioenschap. Iets waar ik best blij mee ben.

Ik had de eer om de eerste etappe van de gemengde estafette te racen en ik kon de schietbaan verlaten zonder extra kogels te gebruiken. Ik hou echt van estafettes, maar het komt niet vaak voor dat ik een eerste etappe in het beste gezelschap kan lopen, aangezien we geen eigen meisjesteam hebben en er maar een paar gemengde wissels vroeger hebben plaatsgevonden. Daarom was ik best zenuwachtig, naast het feit dat het de eerste wedstrijd in het wereldkampioenschap was. Maar mijn lichaam reageerde vrij goed en ik kon genieten van de sfeer langs de piste.

De dag na de gemengde estafette was er geen wedstrijd en dat waardeerde ik enorm. Mijn lichaam heeft nog tijd nodig om te herstellen, dus de dag na de wissel werd voornamelijk in bed doorgebracht. Toch een beetje getraind om de batterijen op te laden voor de sprintrace van de volgende dag. En gelukkig was mijn lichaam redelijk goed hersteld en behaalde ik uiteindelijk het op één na beste sprintresultaat van mijn seizoen! Ik heb alles raak geschoten en heb tot de finish gevochten en als 21e geëindigd. Absoluut boven alle verwachtingen gezien de voorbereidingen voor dit kampioenschap, het betekende veel! Dat gaf me de antwoorden dat ik goede plannen en beslissingen heb gemaakt in de trainingsfase na covid en dat mijn lichaam stilaan weer begint te werken!

Met dit goede sprintresultaat had ik wel wat verwachtingen voor de achtervolging. Helaas niet mijn dag. Het was moeilijk te schieten in de mist, mijn lichaam voelde niet zo fris aan en ik koos de verkeerde skis. Ik hoop echt dat ik alle slechte prestaties in één wedstrijd verzameld heb en dat die nu achter de rug is. Nu ben ik aan het opladen voor week twee hier op het wereldkampioenschap in Oberhof, met de individuele race op woensdag en de single-mix estafette op donderdag. En misschien de massastart zondag, afhankelijk van mijn prestatie op de 15 km. 

Helaas, na de eerste Belgische top 10 in een gemengde aflossing, begon ik me al snel ziek te voelen bij aankomst in Ruhpolding. Een test later kreeg ik het slechte nieuws dat ik het coronavirus had opgelopen. Zodra ik me goed genoeg begon te voelen om te reizen, deed ik dat en reisde naar Lillehammer om uit te rusten en te herstellen.

Op het moment van schrijven heb ik mijn trainingsvolume en -intensiteit langzaam verhoogd, en naar mijn lichaam geluisterd om te zien hoe snel de benen en longen terugkomen na het virus. Ik train nog steeds niet zoals normaal, maar mijn lichaam voelt goed aan tijdens de training en dat is goed nieuws! Ik merk echter dat ik me ook moet concentreren op herstel buiten de trainingssessies, omdat ik voel dat mijn energieniveau dan lager is dan normaal.

Hoewel mijn fysieke trainingsbelasting nog niet 100% is, heb ik mezelf als atleet nog steeds kunnen verbeteren en me extra kunnen concentreren op de kleine dingen die me zullen helpen een betere biatlete te worden. Door de kortere trainingsuren heb ik meer tijd om met mijn geweer te trainen, om evenwichtsoefeningen te doen en techniek te drillen. Hopelijk zal dat alles vruchten afwerpen zodra mijn lichaam weer op volle toeren draait.

Ik zal er alles aan doen om tegen het WK weer in racevorm te zijn, maar ik moet geduld hebben, en de tijd nemen die nodig is om dit virus te overwinnen en weer mijn topvorm te bereiken. Duim voor me dat die top er aan komt tegen de tijd dat mijn tenen aanstaande woensdag de startlijn raken. Maar, wat er ook gebeurt, ik zal alles geven wat ik heb!

Wauw, wat een prestatie! We hadden de laatste bib (24) omdat we al lang niet meer hebben kunnen meedoen aan de gemengde estafette, en eindigden op de 10e plaats. En dat met een ongeluk in de loipe waarbij Thierry Langer viel en zijn geweer brak (gelukkig ging het hem goed), waardoor we veel tijd verloren op het eindresultaat.

In totaal gebruikte het hele team slechts 2 reserve schoten en België was het beste team van allemaal op de schietbaan. Een perfecte prestatie vóór het WK in Oberhof!

En plotseling zat het eerste trimester er alweer op en was de kerstvakantie in volle gang. Een korte samenvatting van het eerste trimester: veel goede en solide races, stabiele schietprestaties en in elke race wereldbekerpunten gepakt. Ik heb mijn beste fysieke vorm nog niet bereikt, ik probeer die voor het nieuwe jaar te vinden. Helaas heb ik de massastart in Le Grand Bornand gemist met 1 mager puntje, de marges zijn klein...

De eerste week van de kerstvakantie heb ik in België met mijn familie doorgebracht. Hier kon ik goed trainen, maar zonder sneeuw, dus een beetje terug naar de basis en herfsttraining. Nu ben ik naar Lillehammer en de winter afgereisd voor de laatste voorbereidingen voordat we weer gaan racen.

Na een lange pauze is het nu hoog tijd met een update hier, en ik ga proberen jullie hier regelmatig op de hoogte te houden :)

Want nu is het seizoen in volle gang, en ik ben op weg naar Le Grand Bornand en de laatste wereldbeker ronde vòòr kerstmis. Het begin van het seizoen heeft lang heel goed gegaan. In de eerste competitie in Kontiolahti schoot ik 20/20 in de 15 km en kreeg daarmee een nieuw persoonlijk record met een 10de plaats. Dan kon ik wat ademen en mijn schouders laten zakken, wel wetend dat de training dit jaar goed is geweest en dat ik beter ben geworden. In Hochfilzen heb ik ook mijn beste resultaat ooit in en sprint behaald. Een goede mogelijkheid voor de achtervolging. Met 10/10 in het liggend schieten ben ik goed begonnen, maar het was niet mijn dag op het staand schieten. Met vier missers op de eerste staande was de wedstrijd kapot voor mij.. Daarom ben ik nu super gemotiveerd en klaar om revanche te nemen in de volgende wedstrijd. Vrijdag heb ik de kans om dat te doen, dan gaat de damesprint door in Frankrijk. Duim voor me en volg de race!